Wanneer stond  u voor het laatst met klapperende oren? Word freelancer. Opdrachtgevers verzinnen regelmatig de meest onredelijke argumenten in hun overleg met freelancers. Of beter gezegd: ze doen verbazingwekkende mededelingen. Want discussie is niet mogelijk, de freelancer moet het er maar mee doen.

Vrijheid is voor veel freelancers een grote drijfveer. Elke dag een nieuwe opdrachtgever, een andere bureaustoel en kersverse collega’s. Er is alleen één probleempje: soms denkt een opdrachtgever dat hij met evenveel vrijheid kan beslissen over zijn freelancer.

In dat kader riep freelance journalist Franka Hummels op Twitter de hashtag  #tegendebakker in het leven: iets wat een opdrachtgever nooit tegen de bakker durft te zeggen, maar wél (met gemak) tegen zijn freelancers:

• ‘Sorry, maar we gaan tóch zelf brood bakken. Onze secretaresse pakt het op. Die kan best aardig bakken.’
• ‘Ik wil brood, maar weet niet welke en hoeveel. Het mag niet veel kosten, maar moet wel snel klaar zijn. Lukt dat?’
• ‘Maar als het straks gaat lopen betalen we je wel hoor. Zie het als een investering in jezelf.’
• ‘Er is helaas geen budget, maar we kunnen je website vermelden in de volgende nieuwsbrief.’

In mijn eenjarig bestaan als freelancer heb ik gelukkig maar één bijzondere oneliner naar mijn hoofd geslingerd gekregen. De opdrachtgever in kwestie wilde mij graag tweeënhalve maand voor 24 uur per week inhuren als tekstschrijver. De einddatum stond zwart op wit in een e-mail. Vijf weken eerder dan gepland kreeg ik te horen dat er ‘niet zoveel meer te doen was voor me’. En zo ging ik in twee minuten van 24 uur naar 0 uur per week.

De discussie die Hummels heeft geopend is waardevol, want de rest van de wereld mag best weten hoe onrechtvaardig opdrachtgevers kunnen zijn. Zeker als je bedenkt dat het aantal zelfstandigen elk jaar groter wordt. Zullen we afspreken dat we met elke nieuwe aanmelding van een eenmanszaak bij de Kamer van Koophandel iets vriendelijker zijn naar elkaar?

(Sjoske Cornelissen)